tobbetto

Mig vantar....

.. eitthvað. Langt síðan ég hef litið hérna inn. Spennandi hlutir að gerast sem veita lífi mínu fyllingu. Mmmmm mmmmm mmmm. Sá helsti verandi vinna mín í þjónustustarfi. Ég hef algjörlega misst álit mitt á heilbrigðiskerfinu. Svo virðist sem þúsundir ósjúkdómsgreindra geðsjúklinga fái að ráfa um götur borgarinnar og skipta peningum fyrir vörur og/eða þjónustu.

Ég held þetta sé að versna með hverju árinu. Þá sérstaklega vegna þess að eldri borgarar virðast fá að flakka miklu meira um sjálfir en áður. Stóð ekki í Gráskinnu að "læsa á eldra fólk sem náð hefur sextugu í dimmu röku herbergi og hleypa einungis út á jólum, páskum og sumarjafndægrum." ?

Minnir að ég hafi eitthvað lært um það í mr. Ekki viss samt. Ætla að slútta þessu stutta innslagi til að minna á að ég er enn á lífi... langt kominn í fertugt... með sögu úr raunveruleikanum. Mínum.. hann er oft furðulegri en skáldskapur.

Þannig er að í mínu starfi þarf yfirmannsréttindi til þess að skila hlutum. Ekki merkilegur hlutur en er þess valdandi að krakkarnir sem slysast inn í vinnu trufla mig óendanlega mikið. Einn daginn er ég að gera eitthvað yfirmannslegt eins og að bora í nefið á mér þegar það er bankað á dyrnar á búrinu sem ég er inni í og ungur starfsmaður biður mig að aðstoða sig því að á kassanum er kona sem vill skipta líters gosflösku í hálfs líters. Gott og vel segi ég. Skokka á kassann og undirbý mig til þess að stimpla inn aðgangsorð mitt til að skila stóru flöskunni. Eftir um það bil tvo tölustafi heyrist í starfsmanninum við hliðina á mér: "Ja. Sko. Hún er ekkert búin að kaupa þessa stóru."

Ég elska lífið. Ég elska unglinga. Drottinn blessi heimilið.