Sérlegur útsendari k@stljóss í tilfinningaklámi

Það er merkilegur andskoti að þegar ég slysast til þess að horfa á k@astljós, þá verð ég alltaf að þjást í gegnum eina tilfinningaklámsfrétt. Er rétt að kalla þetta fréttir? Köllum það bara tilfinningaklám. Sex ára heimspekingar eða gamalmenni sem enn hafa heyrn. Sælukliður í Kórahverfi og allir ánægðir. Samt er gaman að sjá hver fær alltaf að ráðast á þessar uppsprettur tilfinninganna. Hvernig myndi manni líða ef á hverjum einasta ritstjórnarfundi þá er leikþátturinn nokkurn veginn svona:

Ritstjóri: Sigmar, það er viðtal við sjávarútvegsráðherra út af niðurskurði í kvóta. Jóhanna þú tekur viðtalið við gaurinn sem rekur barnaklámssíðuna úr kópaskarði og Seljan þú tekur viðtal við Davíð Oddsson út af þessu með að vera kominn út úr skápnum. Ragnheiður... svo þurfum við að fá einhvern til að taka viðtal við lækni og sjúklinginn hans á Akureyris, en það vill einmitt svo skemmtilega til að þeir eru nafnar!

Ég veit ekki með ykkur en mig væri eitthvað farið að gruna að ekki væri allt með felldu. Kannski væri ekki sama traust gagnvart mér og öllum hinu "alvöru" fréttamönnunum. Ég hálf vorkenni henni. Svipað og að vinna á Macdonalds og vera í því mikilvæga verkefni að sjá til þess að fyllt væri á saltið. "Eldhúsið er enginn staður fyrir þig eins og er, þú ert ekki búin að vinna hérna nema í þrjú ár."

Ekki það að "alvöru" fréttamenn á Íslandi séu eitthvað annað en stökkpallur fyrir hvaða gúbba sem er til þess að koma skoðunum sínum á framfæri án þess að þurfa að styðja þær eitthvað frekar. En fokk hvað Logi Bergm@nn er samt sætur!

Snilldin sem er kóngurinn og ég

Ég farða á mér hnakkann

Er það eitthvað óeðlilegt? Mér finnst það mikilvægt að aðrir fái smá augnayndi með í kaupæti með sæta bollurassinum. Núna erum við að tala saman. Loks búinn að ná ákveðinni sátt við kosti mína. Meikaður hnakki og bollurass... ég setti það alla veganna inn sem kosti í nýjustu atvinnu-umsókninni. Útlit hefur svo mikið að segja. Það lærði ég um helgina. Kannski lærði ég það of mikið.

Á borðinu mínu á Hótel Broadway gekk stafræn myndavél og allir voru að dást að myndalegu strákunum sem stúlkan hafði tekið myndir af. Þetta var kannski ekki Twilight Zone, en mikið rosalega var Tínu Törner tónlistin sem glumdi um allt frá sviðinu ekki að hjálpa til. Maður reynir að vekja sjálfan sig með því að klípa í geirvörtuna en stundum hjálpar það ekki til. Var eitthvað að spá í því hvort ég ætti að taka upp ipodinn og láta hann ganga með kyrr og hreyfimyndum af misjafnlega fáklæddum og glenntum stúlkum af internetinu, en það er stundum erfitt að gera eitthvað í fyrsta skipti.

Ég deyfði mesta sjokkið með áfengi og hallaði mér síðan að næsta borði og bauð konu á sextugsaldri upp á ókeypis bjórinn sem var í boði í nafni vinnufélagans sem sat við hliðina á mér. Honum virtist ekki skemmt. Mér var það. Ólíkir menningarheimar maður.

Alveg rólegur

Þriggja daga helgi... langt síðan það hefur gerst. Ég hef alla vegna nýtt tímann vel og gert nánast ekki rass frá því ég hljóp úr vinnu á föstudag. Enn í talsverðu sjokki eftir að hafa heyrt skítugar sögur af ómannúðlegri notkun sleifar á föstudag. Fólk getur verið sjúkt í hausnum.

Laugardagur var svo nýttur í það að prófa nýja gerð vindlinga. Áfengið flaut og sígaretturnar líka. Hefði ekkert á móti því að vera boðinn í svona teiti um hverja helgi.. þarf ekki að versla mér sígarettur næstu daga. Camel natural flavor... sama hvað það heitir ef það er frítt.

Ég er aftur kominn á þann tímapunkt í lífinu að stúlkur finna sig knúnar til þess að ranghvolfa augunum í áttina að mér. Hvað er málið með það? Sama hvaða stúlku ég bað um ókeypis sígarettupakka í veislunni þá urðu þær að ranghvolfa augunum þegar ég bað um pakka. Ég rétt vona að sígaretturnar hafi ekki verið á þeirra kostnað. Þetta væri svo sem skiljanlegt hefði ég verið að biðja um símanúmerið þeirra í leiðinni en svo slæmt var það nú ekki. Meira að ég hafi greinilega staðið fyrir sjónlínu þeirra á eitthvað meira spennandi.

Ætla að nýta mér þessa lífsreynslu og semja ljóð um höfnunina.

Runnin mesta reiðin

Mikil leiðindi í gær. Svona er lífið og maður verður bara að lifa með því.

Þá er það komið í ljós að vegna samviskusemi minnar verð ég í mánuð í viðbót í vinnu. Svo er það bara blossi. Blossast um evrópu á heitasta tíma sumars. Lofa að væla ekki yfir hita.

Á meðan er bara að þrauka er það ekki.

Mongólítar

Aldrei að breyta aftur.

Meira hórvíti..

... ef þessi helvítis komment koma ekki inn þá er ég fokking hættur.

Argasta hórvíti!

Af hverju langaði mig til að breyta um útlit? Nú koma kommentin ekki inn. Glæsifreakinlegt.

Ný búð!!!



Langar þig í bol eða g-streng með mynd af Ásgeiri Kolbeins en fannst hana ekki á internetinu? Nú hefurðu tækifærið:

Dramadrottning

Mánudagar eru yndislegur hlutur. Veita manni yl í hjarta líkt og tapsárir framsóknarmenn. En ég er ekki í vinnu þannig að ég geng um íbúðina klæddur einungis í hlýrann og leyfi gustinum að leika um tjöruna sem fagnar frelsinu.

Þessa dagana er ég að reyna að skipuleggja hvað ég eigi að gera í atvinnuleysinu. Á maður að ferðast? Leggja í andlega og fjölmenningarlega púkkið? Gera eitthvað ótrúlega flippað eins og að heimsækja Snickers-verksmiðjurnar, sjálfboðaliðast við að mæla fitumagn fyrirsæta fyrir sýningar, reifa sig í gengum evrópu með ferðatösku fulla af alsælu og glow-stick?? Ahhhhhhhhhhhh!!!!! Of margir möguleikar.

Ein spurning. Er einhver annar strákur þarna úti sem hefur lent í svipuðum aðstæðum og ég. Það eru alla veganna tvær fyrrverandi kærustur mínar sem neituðu að munnmakast fyrr en ég væri búinn að setja mig í þeirra spor. Önnur lét mig sjúga banana í hálftíma áður en hún hellti sig yfir mig og spurði mig í sífellu hvort þetta ætti virkilega að stuðla að jafnrétti í okkar sambandi. Jafnrétti? Ég að sjúga á banana og hún hefði í mesta lagi þurft að sjúga eitthvað sem er álíka og skólagúrka á stærð... ein af þessum minni skólagúrkum samt.

Hin klæddi mig í nærföt af sjálfri sér og tróð mandarínum ofaní brjóstahaldarann og lét mig ganga um fyrir sig. Svo kastaði hún í mig krónum og hrópaði: "dansaðu litli kveeeeeeeeen-maður!! Þú ert bara lítill kvenmaður!! Ha ha ah!"

Eru allar stelpur svona?

Er atvinnuleysi kynþokkafullt?

Stundum fær maður bara nóg. Dagurinn í dag býst ég við að hafi verið minn nóg-dagur. Byrjaði alla vegna á því að ég sagði bara upp. Þjónustustörfin hafa bara ekki lengur þennan undraverða og leyndardómsfulla sjarma sem þau eitt sinn höfðu. "Hvert fór kynþokkinn? Hvar ertu búðin sem ég þrái? Oh! Oh! Eilífðin! Hvar eru kassinn minn og strimill?" Söng ég einhvern tímann á árshátíð með Árshátíðarbandinu "Næsti gjörrusovell!" Við vorum brjálaðir búðarstarfsmenn með og vildum sigra heiminn með færni okkar í að skipta um kassastrimil á undir 3 mínútum og að kunna að minnsta kosti 34% strikamerkja utanað.

En nú er allt breytt. Atvinnuleysi blasir við. Ég myndi alla veganna ekki ráða skítugan fyrrverandi búðarstarfsmann til starfa. Ég er haldinn fordómum gagnvart þeim. Ég hef átt í of miklum samræðum við þá í gegnum tíðina. Kannski...ég hafi lent í fordómum gagnvart þeim mér óafvitandi. Rosalegt hvað maður er berskjaldaður gegn þessum hlutum.

Hvað tekur við? Mun ást mín á vinjettum og böski leiða mig út á hina hálu en menningarlega gefandi braut vinjettu-trúbadorsins? Á Laugaveginum með vinjettukaffi á brúsa og vinjettukonfekt, kyrjandi vinjettur við undirleik íslensku fiðlunnar. En fiðlan sú tónar einstaklega vel með vinjettum.

Allt þetta tal um vinjettur hefur svo sannanlega lyft mér upp. Er eitthvað sem vinjettur geta ekki? Estrógen-kikk sem ég fæ þegar ég kasta fram retoriskum spurningum! Farinn að setja á mig dömubindi.

Er þetta ljótt að gera?

Rifjar upp gamla tíma þegar maður var ungur og saklaus. Linkur

Heilagur sannleikur

Gott að ykkur líkar tónlistin. Mér finnst hún æðisleg, enda er ég æðislegur. Ætti mér að líða illa yfir því að finnast ég æðislegur, ég held ekki. Ég veit samt ekki hvað er að koma yfir mig með vorinu. Horfi slefandi á allt með sítt hár og stór brjóst. Kom sér heldur illa þegar ég horfði á pípara inni í búð um daginn girndaraugum. Gott ef af öskrum hans mátti ekki skilja að ég yrði brátt bráðkvaddur eftir að berja hausnum á mér í hnúana á honum. Kræst. Ætli áfengi verði bara ekki að duga til þess að berja þetta úr mér. Er búinn að strompreykja núna í að verða viku til þess að fylla rækjuna af tjöru en hún virðist andsetin. Andsetin af vori og síðhærðu fólki án dúnúlpu.

Ég var reyndar stoppaður um daginn og mér bent á að rennilásinn lægi eitthvað vitlaus í buxnaklaufinni og vísaði út. Þegar ég svaraði að ég væri í hnepptum gallabuxum horfði gamla konan á mig og roðnaði og missti út úr sér eitt stutt "æi." Mér er svo sem sama. Hef reynt að forðast þetta síðustu daga með því að nota tvöfalda límbandið í vinnunni til þess að líma hann fastan við sekkinn. Ef ég er samt mikið að hlaupa og svitna í vinnunni þá verð ég yfirleitt að skipta í hádeginu. Líka þegar ég fer á klósettið. Þeir segja að brennt barn forðist eldinn og eftir að hafa migið með rækjuna límda fasta við sekkinn þá reyni ég það ekki aftur. Það góða við það var að ég fékk að fara fyrr heim úr vinnunni. Ómögulegt að hafa starfsmann sem angaði líkt og núllið flakkandi um á milli viðskiptav***.

Mikið rosalega hata ég þá maður. Alltaf skal ég líka ná að rífast við konur á aldrinum fimmtugs til sextugs. Ótrúlegt. En maður sækir kannski í slagsmálin hjá þeim sem næstir eru manni í þroskastigi.