Monday monday!!

Er enn að jafna mig eftir laugardag. Orðinn alltof gamall að vera að drekka svona. Enda er ég hættur öllu svona núna. Vatn! Ekki inn um þessar varir. Nú er bara að halda áfram að pakka og hætta þessu stressi. Skil ekki af hverju í andskotanum ég er stressaður. Látum það vera.

Besta atriði kvöldsins.... þegar barstúlkan benti mér sómasamlega á að ekki hefði verið heimild fyrir síðustu barferðinni. Ég sagði takk. Tók bjórana og labbaði í burtu.

Farinn að dansa. Dansa til að lifa.

Úr einni dís í aðra

Bjór með Jó í gær. Orðinn gamall og má ekki fá mér bjór án þess að liggja svo dögum skiptir í þynnku.

Ég er svo ekki inn. Aldrei með laptop á kaffihúsum bæjarins. Hvað er eiginlega að mér? Af hverju get ég ekki verið meira þannig? Er ég að refsa sjálfum mér fyrir eitthvað sem ég gerði af mér í fyrra lífi? Hlýtur að vera.

Spurningakeppni með Svörtu sálinni í dag og áframhaldandi pökkun á heimilistækjum. Ég ætla aldrei að kaupa mér nokkurn hlut aftur. Þá þarf ég ekki að pakka. Héðan í frá ætla ég að passa mig á því að eiga bara dót sem passar í ferðatösku. Þá er ég alltaf tilbúinn. Í hvað? Hef ekki hugmynd. Okei. Viðurkenni það, ég var bara að þykjast vera kúl. Tókst það? Nei. Að því ég er ekki á kaffihúsi með laptop. Alltaf skal ég falla á því. Djö...

Farinn að éta brúnkukrem. Held að brúnkukrem sé svolítið eins og ólétta. Maður ljómar allur. Brúnkan kemur að innan. Eins og börnin. Svo ljóma ég allur og allir segja við mig "rosalega ljómar þú, ertu óléttur?" "Meibb! segi ég. Ég ét brúnkukrem!"

Kveðjukvöld

Það er komið á hreint að klukkan níu á laugardagskvöld verður haldin svokölluð kveðjuveisla. Á Kúltúra. Ef einhver hefur áhuga á að kveðja mig. Þá vil ég endilega fá að sjá ykkur. Og fleiri með. Bara mæta, drekka og vera glaður. Eða glöð ef þú sveiflast í þá áttina.

Ég græt mig reyndar í svefn á hverju kvöldi yfir því að kærasta mín, sem ég er svooooooooooo ástfanginn af komist ekki. En hún kemur bara næst.

Svo. Laugardagur tekinn frá í dans, gleði og bróður hennar.

Allt að seljast!!!

Fokk!! Bjóst ekki við þessu. Sýnist sem svo að ég þurfi að sofa á gólfinu í nótt. Datt í hug að ég myndi selja eitthvað en allt! Það fyrir hádegi. Greinilegt að allir vilja eiga hlut af tobbaliciousi.

Tillaga

Ég lét taka erótískar myndir af sjálfum mér.... það sem ég vildi spyrja að er hvort það væri einhver áhugi á því að ég póstaði þeim?

Póstur

Það er ekki oft sem það gerist svo ég ljóma af ánægju. Eða svita? Er ekki viss. Hefði átt að spá aðeins betur í þessu áður en ég byrjaði... en áfram!


Kæri tobbalicious 8-)

Ér er 23ja ára, 178cm, 53 kg og nota 34DD brjóstahaldara. Ég les bloggið þitt á hverjum degi og finnst þú æðislegur! Ég á kærasta og ef ég væri ekki með honum myndi ég sko pottþétt vera með þér!!! Ef það er einhver huggun þá klæði ég mig í erótísk nærföt á hverju kvöldi og læt mig dreyma um okkur tvö saman. Ég hef tekið myndir af mér en ég er viss um það að þú hefur engan áhuga að fá þær sendar. Okkar samband verður bara að einskorðast við góða strauma í gegnum síðuna þína. Ég er viss um að þú finnir þá þegar ég les það sem þú skrifar!

Það sem mig langaði að vita er hvernig þær hefur gengið að búa einn? Voru það ekki mikil umskipti að búa með stelpu í mörg ár og þurfa svo að skríða upp í rúm einn á hverju kvöldi? Hvernig tókstu á þessu? Hvernig leið þér?

Í fyrsta lagi, takk fyrir bréfið. Alltaf gaman að heyra í lesendum. Öðrum en mömmu. Þakka þér fyrir að hafa ekki sent myndirnar. Þær hefðu sko ekki verið fyrir mig! Þetta minnir mig á það þegar þrjár stúlkur komu með mér heim eftir eitthvað skrallið fyrir nokkrum árum og heimtuðu það sem lesnari menn en ég kalla, "Trekant plús einn."
Þá horfði ég á stúlkurnar þar sem þær tóku af sér fötin og sagði: "Nei, kæru stúlkur. Hér er gripið í yatsí með ókunnugum en ekki kynlíf! Ég sæki teningana á meðan þið klæðið ykkur aftur í."

Ég get sagt þér að það voru ekki auðveld umskiptin. Ég grét. Ég ásakaði. Ég leitaði skýringa. Ófáir voru þeir tímar sem ég gekk til sálfræðings. Ég var sorgmæddur og niðurbrotinn maður. Ég leitaði djúpt inn í sjálfan mig og reyndi að finna hvað það var sem ég saknaði svona mikils. Var það ég? Var það hún? Vorum það við bæði? Eða hvorugt? Hver veit í alvörunni hvar sökin liggur? Ég ráðfærði mig áfram, við foreldra mína, hennar, nágrannanna og jafnvel ókunnuga foreldra úti á götu. Allt fyrir leitina að sannleikanum.

En það var ekki fyrr en einn morguninn þar sem ég tannburstaði mig inni á klósetti fyrir framan spegilinn að ég komst að því hvað það var sem vantaði. Ég lagði frá mér tannburstann og horfði á sjálfan mig í speglinum, svo sagði ég: "Þú ert ömurlegur!" Og, veistu hvað?, það losnaði einhver hnútur í maganum á mér. Svo ég fann eitthvað annað sem ég gat sagt við sjálfan mig; "þú getur aldrei gert neitt rétt!" Það var líkt og kærastan stæði við hliðina á mér! Ljóslifandi!!! "Ert þetta þú Lauflín mín?," hvíslaði ég út í loftið. En ekkert svar. En við þetta kviknaði ljós hjá mér og ég fann hvað það var sem mig vantaði. "Kærustu." Hún þyrfti ekki að vera raunveruleg því ég hafði fundið a.mk. einn hlut sem hafði fylgt því að eiga kærustu; niðurlægingu.

Nú hef ég hvern dag á því að niðurlægja sjálfan mig í speglinum. Setningar líkt og "Af hverju ertu ekki meira eins og hann vinur þinn þarna?", "þú hugsar aldrei um neinn nema sjálfan þig er það?" , "hatarðu mig?" og "ég hata þig!" fylla upp í ákveðið tóm sem var skilið eftir með brottför kærustunnar.

En niðurlæging er ekki nóg. Nei. Nei. Nei. Það eru ýmis smáatriði sem maður verður að hafa í huga. Ef ég hef til dæmis minnsta grun um það að ég sé að fela eitthvað, hafi jafnvel brotið eitthvað af mér, þarf ekki endilega að vera satt né rétt... meira svona kvenlegt innsæi sem ég hef komið mér upp, þá harðneita ég sjálfum mér not af höndinni í nokkrar vikur. Ekkert kynlíf ætti að kenna mér að haga mér! OG GERIR ÞAÐ!!! Ég passa mig sko áður en ég fer að rífa kjaft eða reyna að vera að plotta eitthvað gegn sjálfum mér. Ég veit hvað við karlmennirnir erum ógeðslegir! Undirförlir lygalaupar og ekkert annað!

Stundum er þetta samt ekki nóg, ég virðist ekki skilja, eða vil ég ekki skilja? Þá finn ég bara eitthvað sem ég get skammað sjálfan mig fyrir. Kannski hef ég ekki tekið til? Horft of mikið á sjónvarpið, skilið sokka eftir einhvers staðar þar sem þeir áttu ekki að vera? Þá tek ég sjálfan mig í gegn, öskra og æpi líkt og ég hafi drepið frumburð minn þangað til röddin brestur. Þá neita ég að tala við sjálfan mig í a.mk. átta tíma þó svo ég geti vel farið upp í eitthvað eins og 72 tíma ef þannig liggur við. Fer allt eftir stemningu.

Þannig að með hugarfluginu hefur mér tekist að finna mér kærustu. Sektarkennd, kynlífsleysi og þögn svo dögum skiptir. Sambönd eins og þau gerast best! Og það besta við það? Ég geri þetta allt með sjálfum mér.

Tekst væntanlega

Ég er kominn með "verðlaunakerfi" til þess að reyna að draga úr reykingunum. Nú fæ ég mér bara sígerettu ef ég tel mig eiga hana skilið. Reyndar þá gefa fyrstu samanburðarrannskóknir ekki til kynna að ég sé að ná að draga úr reykingunum. Þvert á móti aukast þær. Verð að endurskipuleggja þetta eitthvað. Hérna er alla vegna kerfið líkt og ég lagði upp með það í fyrstu.

Það að ná að vakna fyrir átta um kvöldið gefa mér rétt á þremur sígarettum.
Að komast framúr, tvær.
Komast á klósettið eftir að hafa komið mér framúr, tvær, það að komast ekki á klósettið og míga í rúmið, mínus ein.
Ná að hella uppá kaffi, tvær.
Klæða mig, fimm til sex.
Finna gleraugun á undan sígarettupakkanum, tvær.
Sígarettupakkinn á undan, tvær.

Þarna er morgunprógrammið. Morgun reyndar svolítið teygjanlegt hugtak. Þetta getur náð alveg til níu um kvöld.

Hádegisprógrammið er einungis, ná að borða = tvær.

Eftirmiðdagurinn gengur út á það að verðlauna sjálfum mér ef ég kem mér út úr húsi. Þá má ég reykja fimm. Annars refsa ég sjálfum mér fyrir það að hafa ekki farið út úr húsi með því að reykja heilan pakka. Skítugi tobbi. Svo fæ ég mér eina ef mér tekst að líta í áttina að skólabókunum. Tvær ef ég opna eina.

Kvöldið er svo nokkuð létt bara. Verðlaun fyrir að nenna að elda mat, tvær. Halldór og Davíð að benda á ósanngjarna gagnrýni í fréttum, þrjár. Aðstoðarmenn þeirra að benda á ósanngjarna gagnrýni í fréttum, tvær. Davíð og Halldór eða aðstoðarmenn þeirra að benda ekki á ósanngjarna gagnrýni í fréttum..... bíddu.... ég hef aldrei þurft að láta á það reyna... við bíðum með þetta þangað til það gerist.

Svo verðlauna ég sjálfan mig fyrir það að koma mér úr fötunum til þess að fara upp í rúm, tvær þar. Að fara á klósettið áður en ég fer upp í rúm, tvær, og svo ef ég kem mér upp í rúm þá get ég verðlaunað sjálfan mig með tveimur í viðbót.

Þannig er ég búinn að sýna það í verki að ég er staðráðinn í því að hætta að reykja.

Húrrandi!!

Enn tekst mér ekki að vakna fyrir klukkan ellefu á mánudegi. En þetta er næst síðasti mánudagurinn minn í "Viðbjóðnum", nafnið sem íbúðinni var gefið þegar ég leit hana fyrst. Og lýt enn á hana með þó nokkrum. Viðbjóði það er að segja.

Lofa því að reyna að koma einhverju í verk í dag. Kannski.

Það var stúlka sem ég þekki sem rak Íkon upp í andlitið á mér í gær og spurði mig hvort ég kannaðist ekki við myndina úr barnæsku. Ég leit á hana og benti henni á að þar sem ég ólst hvorki upp í árbænum né breiðholtinu þá hefði ég ekki þurft að biðja til trúarlegra tákna til þess að fá mat á borðið. Við áttum mat.

Ég þarf samt alvarlega að fara að selja dótið mitt. Og undribúa flutning. Það eru bara fokking tvær vikur í þetta. Reyni að auglýsa hér aftur:

Sjónvarp 28" = 10.000
Prentari = 2.000
Leifsgötusófi = 5.000
Rúm = 7.500
Bókaskápur = 7.500
Gasgrill = 20.000
Örbylgjuofn = 2.500

Svo er ég að leita að einhverjum sem er tilbúinn að skipta á fartölvu og borðtölvunni minni. Er bara eins árs og varla notuð.

Ekki lengur

Ég er hættur í þunglyndinu. Bonnie 'Prince' Billy að syngja "Don´t cry for me argentina". Þökkum kærustu minni í New York fyrir að hafa bjargað mér úr þunglyndi.

Væri þá ekki bara gott að hoppa upp í það?

Everyone's afraid of their own life
If you could be anything you want
I bet you'd be disappointed, am I right?
No one really knows the ones they love
If you knew everything they thought
I bet that you'd wish that they'd just shut up
Well, you were the dull sound of sharp math
When you were alive
No ones gonna play the harp when you die
And if I had a nickel for every damn dime
I have half the time, do you mind?
Everyone's afraid of their own lives
If you could be anything you want
I bet you'd be disappointed, am I right?
Am I right? And it? our lives
It's hard to remember, it? hard to remember
We're alive for the first time
It's hard to remember were alive for the last time
It's hard to remember, it? hard to remember
To live before you die
It's hard to remember, it? hard to remember
That our lives are such a short time
It's hard to remember, it? hard to remember
When it takes such a long time
It's hard to remember, it? hard to remember? My mom? God is a woman and my mom she is a witch
I like this
My hell comes from inside, comes from inside myself
Why fight this
Everyone's afraid of their own lives
If you could be anything you want
I bet you'd be disappointed, am I right?

Ég pósta þessu til eigin þunglyndis....

No one really knows the ones they love
If you knew everything they thought
I bet that you'd wish that they'd just shut up...

Bóndadagur.

Assgotinn hafi það! Nú er kominn tími til þess að ég komist að minnsta kosti á blað. Oft var.... þarna... en nú... er.... hitt þarna! Nú skulu allir þeir sem elska mig hringja í rás 2 og kjósa mig, já mig, kynþokkafyllstan. Það er ekki bara útlitið sem skipir máli. Það er líka innri fegurð. Og ég á vörubílsfarma af henni. Er með það inni í geymslu. Nenni ekki alltaf að vera að sýna hana sko... betra að sitja stundum bara einn með henni. Klappa og knúsa. Okkar stund saman, mín og innri fegurðar minnar.

Talandi um innri fegurð þá er ég mikið að spá í því að láta vaxa mig. Er það ekki rétt? Ég er að flytja til þess sem fjölmiðlar vilja kalla "heitari landa". Það verður þá líka auðveldara að bera á mig brúnkukremið án þess að vera að flækja það í hárunum. Þá sérstaklega þegar maður er með brúnkuklútana, það virðist festast svona kleprar af appelsínugulu í hárunum sem mynda það sem lítur út fyrir að vera freknur. En eru það samt ekki sko! En það eru allir að horfa á mann og spyrja: "ertu með freknur?" "Ég veit það ekki," segi ég og spyr, "ert þú með persónuleika?"

Og þetta segi ég við stelpur sem ég reyni við. Einhver furða að ég sofi einn? Nema þegar ég átti heima í fjölbýlishúsinu... já, ég myndi frekar kalla það fjölbýlishús en blokk, í vesturbænum. Fékk oft gömlu konuna sem bjó ein á móti til að sofa með mér. Ekkert kynferðislegt. Neyðin kennir naktri konu að spinna og ungum drengjum að fá gamlar konur til að sofa við hliðina á sér til að losna við einmannaleikann. En eina nóttina dó Pálína gamla og eftir það var það aldrei það sama. Í fyrsta lagi ætlaði ég ekki að grafa hana upp og draga dauða heim til mín og í öðru lagi þá tók parið sem flutti í íbúðina á móti ekki vel í það að ég fengi stúlkuna lánaða. Þó svo að á einu fylleríinu sem ég hitti þau fyrir utan minntist strákurinn eitthvað á það að hann væri í þann mund að ná að sannfæra hana að það væri svo sem ekki slæmur hlutur ef þau aðstoðuðu mig í mínum vandræðum. Allt væri falt og svo lengi sem hún þyrfti ekki að vera nakin og hann fengi 5.000 kall fyrir skiptið þá væri hann fullkomlega sáttur við þetta. Einhverjum dögum síðar flutti hún út. Þar með fór það. Ég frétti það síðar eftir að ég var fluttur út frá nágrannanum fyrir ofan mína gömlu íbúð að strákurinn hefði síðan farið að bjóða sig gömlu hjónunum sem fluttu í mína íbúð.

Svo er fólk hrætt við hringamyndun í fjármálalífinu! Ég er hræddur við hringamyndun líkt og þá sem ég var að tala um. Líka óþolandi þegar einhver er að stela frá manni hugmyndum.

Er það?!

Rakst á þessa setningu í bók sem ég er að lesa:

"Mind you, ma auld man sais 'once ye hit twenty-eight, that´s you had it', ..."

Gúlp!

Það væri þá varla svona loðið, er það?

Ég er að míga á mig af stressi. Hvað er ég að gera hundgamall maðurinn að selja allt og flýja land? Af hverju ekki bara að vera áfram í góðærinu? Ef ég dett út úr skóla gæti ég alltaf fengið að vinna 60 stundir uppi á Kárahnjúkum, skráð mig í Framsókn, skúrað hjá Sekjúrítas eða borið út fréttablaðið. Allt annað en breyta til. Ég er nefnilega kominn í ágæta rútínu sko. Vakna stundum á morganana stundum eftir hádegi. Fer stundum í skólann stundum ekki. Fer samt alltaf í kaffi til ömmu og afa á þriðjudögum. Þar liggur rútínan.

Held ég sé samt búinn að komast að því að ég er svartsýnismaður. Ég ligg ekki andvaka á nóttinni hugsandi um það hversu skemmtilegt það verður að prófa eitthvað nýtt. Búa í öðru landi, kannski eignast nýja vini(á síðasta snúning sökum aldurs) og hafa áhyggjur af því að versta veður sem fyrir finnst er rigning. Í alvörunni, ég er að flytja til land þar sem rigning er talin óveður. Hversu slæmt getur það verið? Ég ætti að hugsa um hversu skemmtilegt og nýtt þetta verður en mér tekst það ekki.

Besta svarsýnishugsunin eru peningar. Ég sem hef ekki séð pening frá því ég byrjaði í Háskólanum. Hræddur um að hafa ekki það sem ég hef ekki haft. Glæsilegt. Ekki það að ég gæti ekki reddað mér pening með því að sjúga miðaldra skÍtala. Sá einhvern tímann fréttaþátt um innflytjendur frá Suður-Ameríku sem redduðu sér tekjum með því að klæða sig í kjóla og sjúga skÍtala. Ég gæti gert það! Maður verður bara að passa að raka sig betur en venjulega.

Fokkitt. Þetta reddast allt saman. Skil ekki þetta væl í mér. Það versta sem gerist er að ég kem háskælandi heim eftir nokkrar vikur. Íbúðarlaus, peningalaus, innbúslaus ..... nokkurn veginn allslaus. Hvað er svona hræðilegt við það? Eitthvað sem er búið að troða í hausinn á manni held ég. Andskotinn hafi það! Ég gerði það þó alla veganna. Skipti um líf. Reif mig upp af rassgatinu og hætti að lifa kopípeistlífinu sem hefur stjórnað mér hingað til. Miðað við þau störf sem ég hef unnið við þá er þetta ekki það versta sem hefur komið fyrir mig. Nei, það að standa á sama punktinum í átta tíma í glerverksmiðju er það versta. Svo andskotinn hafi það ég hætti að hafa áhyggjur. Nema náttúrulega allt fari til andskotans.

Ekkert að gerast...

flogið út 6. feb. Það er staðfest. Þá er að fara að pakka og spá í því hvort ég haldi einhvert kveðjupartý. Er það sniðugt?

Ákveðið

Ég er að fara út eftir þrjár vikur. Það er að segja ef ég finn flug. Allt annað er nokkurn veginn ljóst. Nema hvað ég þarf að selja:
örbylgjuofn
gasgrill
sjónvarp
tölvuskjá
rúm
sófa
og kannski eitthvað annað.

Teyknymind

Til allra þeirra sem elska mig.

Hér líka.

Skólin er birjað

Og hvað gerði ég eftir frægðarförina með gulrótarkökuna og mjólkina í síðasta tíma fyrir jólapróf? Keypti sleikjó á línuna. Það er svo heimilislegt að koma með gjafir til að gleðja krakkana sína. Þau ánægð.... jafnvel að ég gæti beðið um nudd seinna á önninni. Ef það verður þá seinna á önninni? Meira um það annað kvöld. Annaðkvöld?!! Var það ekki eitthvað sem ég lærði í menntaskóla? Annaðkvöld viltu sofa hjá mér eða ekki? Ég held að þessi setning hafi örugglega verið á stafsetningarprófinu. Sem minnir mig á að senda póstinn til landafræðikennara landsins. Held þeir myndu öðlast meiri virðingu með því að taka upp staðsetningarpróf. Maður var alltaf stressaður fyrir stafsetningarpróf og hvers vegna yrði maður þá ekki stressaður fyrir staðsetningarpróf? Hér um bil sama prófið. Staðsetning eða stafsetning. Sé varla muninn og hvað þá lesblindir?! Einn inni í herbergi með kennara og prófdómara, "Staðsettu St. Pétursborg, þú hefur 20 sekúndur." Það væri alltaf einhver eineltingurinn sem myndi klúðra þessu og byrja að stafsetja.
"S-A-N-...."
"Ég sagði staðsetja ekki stafsetja! Fallinn! Komdu þér út!"

"Af hverju eru kennarar svona grimmir?! Sjáið þið ekki að það eina sem barnið þarf er meira grænmeti og hreyfing!"

HVAÐ?!!!!!

Ég vil þakka háskólamenntaða millistjórnandanum frá lýðheilsustöð hennar innlegg. Þá er einhver sem hugsar með sér: "EN eru ekki líka karlmenn sem vinna hjá lýðheislustöð?" NEI! Því engin karlmaður með vott af sjálfsvirðingu myndi taka þátt í þessu. Þetta eru "karlmenn", sökum nafngiftar, sem hefur verið bannað að borða óhollt, reykja og pissa standandi sem verða að taka reiði sína og pirring út á þeim sem minna mega sín. Börnunum. Fordómar? Sleggjudómar? Gæti vel verið en ég vil samt fá að benda á þrjú atriði máli mínu til stuðnings:

1. (eitt, ef þú skildir vera stafblindskástrikur.) Nú má grænmeti ekki lengur vera borið fram ferskt. Gufusjóða þarf litinn úr því eftir að rannsóknir leiddu það í ljós að börn með athyglisbrest misstu athygli við að líta augum alla litadýrðina í salatskálinni og féllu á jólaprófunum. Við skulum nú ekki minnast á ofvirku börnin. "Hverjum datt í hug að blanda saman tómötum, gulri papriku og agúrkum?! Tvær rítalín handa Tuma litla og sendu hann í aukatíma í lífsleikni." Ég vil bara benda þér á eitt ef vera skildi að þú byggir með kvenmanni sem finnst "svo sniðugt" að þú viljir borða með henni gufusoðið grænmeti og vegan-mat öll kvöld. Hún kann ekki að elda. Hún gefur þér bragðlausan mat til þess að vera viss um að klúðra ekki neinu. Bragðlaust verður alltaf bragðlaust.

2. (tvö) Reykingar. Auðvitað vilja þær banna reykingar. Tvö atriði hér: Þær eru ekki jafn kúl og við með sígarettur og höndla reykinn ekki jafnvel. Týpískar konur!!! Reyna allt til þess að líkjast okkur en ef þeim tekst það ekki þá er best að banna það. ÉG ER MEÐ TVÆR UPPI Í MÉR NÚNA!!! Búinn að vefja beikoni utan um þær til þess að halda þeim saman. Mmmmmmmmmm! Steikt beikon og tjara.

3. (þrjú) Pissa sitjandi. Það á víst að vera náttúrulegra og á að koma í veg fyrir krabbamein í blöðruhálskyrtli. Nú rifjast upp fyrir mér öll þau skipti sem ég var að passa ungabörn. Drengi það er að segja. Það kom mér alltaf svo á óvart að þeir neituðu að pissa í bleyjuna eða gólfið án þess að setjast niður fyrst. Ég sá á þeim áreynslusvipinn við að halda í sér á meðan þeir hlupu um húsið leitandi að stól til þess að setjast á til að geta migið. Einhvers konar eðlishvöt hjá ungum börnum til að forðast krabbamein í blöðruhálskyrtli seinna á ævinni. Nú vil ég benda karlmönnum á það að samkvæmt nýjustu rannsóknum í Bandaríkjunum þá má koma í veg fyrir krabbamein í gagnauga með því að kúka standandi. Prófaðu það! Ég mana þig.

Kominn tími til þess að ljúka þessu lýðheilsuhatri með spurningu. Hversu áhugavert væri það að vera giftur starfsmanni lýðheislustöðvar sem leggst upp í rúm með árskýrslu manneldisráðs, snýr sér á hliðina og horfir djúpt í augun á þér og segir, "Vissir þú það, ástin mín, að grænmetisneysla barna og unglinga hefur aukist um 2% frá '95? Finnst þér það ekki spennandi?"

Deit

50.000???

Ef þú verður númer það áttu inni hjá mér gjöf.

Sólveig!

Gott hjá Davíð og Halldóri að senda geðsjúklingin hana Sólveigu Pétursdóttur til að svara spurningum í sambandi við Gallup-könnunina. Það er ekki oft sem ég öskra á sjónvarpið mitt en Sólveigu tókst að fá mig til þess í gær. Hvað eru líka 84%? Ekki neitt, best að viðurkenna þetta ekki fyrr en það hefur náð 90%. Ekki það að ég sé mesti aðdáandi skoðanakannanna. Þessi spurning var þó mjög auðskiljanleg, ekki líkt og þegar Davíð spurði: "Ef Ísland færi í Evrópusambandið og heimurinn myndi farast í beinu framhaldi af því myndirðu þá vilja að Ísland færi í Evrópusambandið?"

En þar sem ég ætla að flýja land þá ætla ég ekki að vera að rífast yfir þessu. Ég ætla að sjúga geirvörtuna á Berlusconi. Þið megið hirða Sólveigu Pétursdóttur.

Þakkir

Gleðilegt nýtt ár! Beibí!

Þá eru þakkirnar búnar. Svo ég segi við sjálfan mig: Gefðu sjálfum þér sögu. Hvaða sögu? Það veit ég ekki, ævisöguna kannski? Hefurðu ekki lifað æsispennandi og viðburðaríku lífi? Flogið um allan heim og dansað nakinn á þaki hótels í Portúgal? Ja, reyndar þá hef ég gert það síðast nefnda. Var reyndar ekki einn. Ekki tveir heldur. Gerðist nokkrum dögum eftir að ég var barinn með gúmmíkylfu af öryggisverði á öðru hóteli. Var ekki svo vont... fyrr en daginn eftir. Nei, þá er ég ekki að tala um það að dansa nakinn, það var ekki vont, meira það að vera barinn með gúmmíkylfu. Marblettirnir hurfu að lokum og við lifðum allir af.

Talandi um það að lifa af þá átti ég einu sinni kærustu. Langt síðan. Hún var alltaf að lemja mig. Eins og stelpur gera.

"Af hverju ertu að lemja mig? Hættu þessu!" Grenjaði ég í áttina að henni en hún hlustaði aldrei. Ég var bara laminn meira. Og fastar.
"Þið stelpurnar eigið að vera sætar og prjóna, er það ekki?"
"Nei! Það er alþjóðlegt samsæri. Þannig komumst við upp með þetta. Skilurðu?"
"Nei... eiginlega ekki, hvað ertu að reyna að segja?"
"Ég er að reyna að koma því í gegnum þennan þykka haus sem þú berð að við erum búnar að sannfæra heiminn um það hvað við séum góðar en þið slæmir. Tökum til dæmis hnefann á mér. Sérðu hann vel?"
"Já, ágætlega."
BAMM!
"Nú sástu hann betur er það ekki?"
"Ahhhhhh!!! Af hverju kýldirðu mig? Hvað gerði ég?"
"Akkúrat ekki neitt. EN það þýðir ekki að þú hafir ekki átt þetta skilið? Ertu að skilja mig?"
"Ehhhhhh?"
BAMM!
"Sérðu hvað þú gerðir? Nú æstirðu upp vinstri hnefann á mér! Af hverju gerirðu mér þetta? Þið karlmenn eruð svo miklir aumingjar."
"Aaaaaaandsko...."
BAMM!
"Hættu að neyða mig til þess að lemja þig! Heldurðu að mér finnist þetta gaman? Heldurðu það?!!"

Svona voru kvöldin hjá okkur. Endaði svo með því að ég baðst afsökunar og passaði mig svo á því að fara ekki út úr húsi í nokkra daga. Gat ómögulega útskýrt glóðuraugað og sprungnu vörina. Eitthvað svo... erfitt.

En við áttum okkar sætu og yndislegu stundir. Það sem kemur fyrst upp í hugann er líklega þegar ég reyndi að kenna henni að hlusta á tónlist. Æ, það var eitthvað svo sætt. Eins og flestir vita þá kunna stelpur ekki að hlusta á tónlist. Þær reyna það samt alltaf til þess að líkjast meira karlmönnum. Karlmenn með meik. Hí hí hí. Ég get sagt þetta núna og hlegið því ég á ekki kærustu. Engin til þess að lemja mig. Hí hí hí!

En þá... ég var einmitt að reyna að fá hana til þess að hlusta á tónlist. Svo við sátum á kvöldin saman tvö í sófanum og hlustuðum á diska sem ég hafði keypt. Ég verð að gefa henni það að hún gerði sitt besta. Sat með mér og kinkaði kolli þegar ég útskýrði fyrir henni lagið, diskinn og hljómsveitina. En, þegar stelpur hafa engan áhuga þá sér maður það í augunum á þeim. Tómt augnaráð sem starir á móti þar sem lesa má: útsala, brjóstahaldarar, meik, varalitur, maskari, saumaklúbbur, eyrnalokkar, sætir leikarar, sápuóperur, meiri saumaklúbbur og kokkteilar. Kannski eru þær líka að hugsa um eitthvað sem viðkemur uppeldi barna. Því miður getum við aldrei verið viss um það. Því þær vita það ekki einu sinni sjálfar. Þetta er allt á sjálfstýringu hjá þeim. Tökum það samt fyrir seinna. Nú erum við að tala um stelpur og tónlist.

Eftir nokkur svona kvöld af áhugaleysi, sem yfirleitt kostuðu mig tvær til þrjár ferðir í Kringluna, ákvað ég að þetta gengi ekki. Ég yrði bara að hlusta á tónlist þegar hún væri ekki heima. Gerði það líka út af því að henni fannst ég vera að monta mig þegar ég hlustaði á tónlist þegar hún var heima, að einhvern veginn væri ég að sýna fram á það að ég væri betri en hún. Það kallaði bara á meira ofbeldi af hennar hálfu og veikindadaga hjá mér. Ég er búinn að útskýra það að ég ætlaði ekki að útskýra meiðslin.

Svo eignuðumst við einhvern tímann tölvu. Þá breyttist allt. Hún fór allt í einu að hlusta á tónlist. Oft ein. Ég fattaði það reyndar ekki strax. Þar kemur inn "karlmannaþátturinn". Ég var bara of upptekinn að hugsa um það hvernig ég gæti ekki tekið tillit til hennar, kúgað hana, hlustað ekki á hana og gert hana að fífli með framkomu minni á næsta fylleríi. (Konur eru frá mars, karlar frá snickers eins og einhverju svo fyndnu almenningstenglsafífli hjá 10-11 fannst fyndið. Ef ég hitti hann þá ætla ég að hrækja framan í hann. Tvisvar. Það er nefnilega vanmetið hversu áhrifaríkt það að hrækja framan í einhvern er. En nóg um það. Aftur að tónlistinni.)

Þarna sat hún kvöld eftir kvöld og hlustaði á tónlist í tölvunni. Þegar ég loks fattaði það að hún var hætt að tala við mig, horfi ekki lengur með mér á sjónvarpið og var nokkurn veginn hætt að gufusjóða handa okkur grænmeti í morgun-, hádegis- og kvöldmat fór ég að fylgjast með henni. Ég varð að komast að því af hverju hún gat hlustað á tónlist í tölvunni en ekki í geislaspilaranum? Hvað hefði orsakað þessa breytingu? Var það ég? Var það hún? Svo ég setti á mig einkaspæjarahattinn og grennslaðist fyrir. Lúmskur.

"Hvað ertu að hlusta á?"
"Ha?!"
"Hvaða tónlist ertu að hlusta á? Góður diskur?"
"Ég veit það ekki? Bara einhver diskur! Vertu ekki að trufla mig."
"Mig langaði bara að taka þátt í þessu með þér ástin mín. Sýna að ég hafi áhuga á því sem þú hefur áhuga! Ástin mín. Sæta."
"Þetta er bara einhver diskur sem ég fann. Langaði bara að hlusta á hann. Láttu mig nú í friði, geturðu ekki farið að skoða klám eða farið á kaffihús með vinum þínum? Svona, láttu mig í friði."

Þannig að ég lét hana bara vera, eina með tónlistinni. Ég gæti alltaf fylgst með úr fjarlægð og þannig komist að því hvað málið væri. Þannig komst ég líka að því hvað henni fannst svona spennandi við tónlistina í tölvunni. Það var ekki tónlistin sem heillaði hana svona, aldeilis ekki. Málið var að hún hafði komist að því að með því að setja geisladisk í tölvuna þá fór Windows Media spilarinn í gang. Með honum hófst líka það sem hún heillaðist svona af, þrívíddarmyndir sem fylgdu takti tónlistarinnar. Þarna sat hún sem sagt kvöld eftir kvöld með heyrnatólin og klappaði í takt við litabreytingar í þrívíddarmyndunum. Hrópaði jafnvel upp yfir sig ef róttækar litabreytingar áttu sér stað, líkt og þegar þrívíddarskýið fór úr gulu yfir í bleikt! Veit ekki hvort hún hafi litið á það þannig að stelpur hafi unnið á einhvern hátt með því en ég heyrði hana stundum kalla út, "eitt núll fyrir okkur!," þegar bleiki liturinn kom upp.

Árið ég, það nýja.

Á maður þá ekki að byrja allt upp á nýtt? Verða betri maður, sál, persóna, einstaklingur og... hvað getur maður eiginlega orðið annað? Nei. Ég ætla bara að vera áfram svipaður því sem ég hef alltaf verið. Lítill kúkur. Lítill kúkur sem reykir og drekkur kannski of mikið. Ég sagði kannski. Látum það vera.

Ennþá líklegra að ég flytji til útlanda. 95% öruggur um það að vera kominn með herbergi. Nú er að ganga frá öllu og koma sér burt.

5 milljónir Halldór? Þú hlýtur að geta betur en þetta er það ekki?

Halldór Ásgrímsson: "Jaaaaa... ég vil nú minnst tjá mig um þetta mál á þessari stundu... þetta verður rætt í ríkisstjórn... málið er á viðkvæmu stigi..."

Halldór?! Halldór?! Hvernig leið þér á gamlársdag þegar þú sást að Davíð hirti af þér miðopnuna í Mogganum? Svíður? Sár?

Forsætisráðherra? Auðvitað ert það þú Halldór minn, auðvitað.