1. Frankblackfrancis
2. 10 ára bið á enda
3. Fékk plakat áritað af Nylon. How fucking cool is that?! "Hættið að horfa á mig stelpur! Nei, þið eruð sætar! Hvað segið þið? Á ég að kyssa ykkur? Nei... kannski bara einn stuttan?... þetta finnst ykkur gott..... "
Veit ekki alveg hvort ég sé hættur. Mig langar svo að hætta en svo finnst mér ég svo viðbjóðslega skemmtilegur og sætur að ég gæti bara gifst sjálfum mér... ef það væri löglegt... hversu skyldur er maður sjálfum sér? Má maður eignast börn með sjálfum sér? Ég sé ekkert rangt við það eins og er.
Mér tekst örugglega ekkert að hætta. Þetta gerist alltaf þegar ég reyni eitthvað... eins og þegar ég ætlaði að drepa hundinn minn en mistókst hrapalega og greyið þufti að eyða restinu af sínu langa lífi án kjálka og þar af leiðandi neðri hluta andlitsins. Við þurftum alltaf að leggja hann á bakið og hella fljótandi fæðunni upp í hann. Hræðilegt. Fyrir okkur meina ég. Að þurfa að horfa upp á þetta... við höfðum bara ekki hjartað í okkur að fara og láta svæfa hann. Þá hefði hann misst af svo miklu. Ég skal svo sem alveg viðurkenna að hann var svolítið þunglyndur... en eftir tvær til þrjár morfínsprautur yfir daginn fannst mér brúnin alltaf lyftast á honum. Æ, ég sakna hans. Alltaf með lafandi tunguna niður með hálsinum... tungu sem við þurftum að vökva á korters fresti til þess að hún þornaði ekki upp. Svo þegar hann gerði tilraun til þess að gelta en það var meira svona hóst heldur en gelt... það var svo sætt! Eða þá þegar við lékum saman. Ég man þegar ég hélt trjágreininni upp að efri gómnum, lagði svo hina höndina ofan á hausinn á honum og hristi hann vel. Hann fékk það þá á tilfinninguna að hann væri að ná greininni af mér og maður sá gleðina koma aftur í augun á honum. Lady Prince var yndislegur.
No comments:
Post a Comment