tobbetto

Póstur

Það er ekki oft sem það gerist svo ég ljóma af ánægju. Eða svita? Er ekki viss. Hefði átt að spá aðeins betur í þessu áður en ég byrjaði... en áfram!


Kæri tobbalicious 8-)

Ér er 23ja ára, 178cm, 53 kg og nota 34DD brjóstahaldara. Ég les bloggið þitt á hverjum degi og finnst þú æðislegur! Ég á kærasta og ef ég væri ekki með honum myndi ég sko pottþétt vera með þér!!! Ef það er einhver huggun þá klæði ég mig í erótísk nærföt á hverju kvöldi og læt mig dreyma um okkur tvö saman. Ég hef tekið myndir af mér en ég er viss um það að þú hefur engan áhuga að fá þær sendar. Okkar samband verður bara að einskorðast við góða strauma í gegnum síðuna þína. Ég er viss um að þú finnir þá þegar ég les það sem þú skrifar!

Það sem mig langaði að vita er hvernig þær hefur gengið að búa einn? Voru það ekki mikil umskipti að búa með stelpu í mörg ár og þurfa svo að skríða upp í rúm einn á hverju kvöldi? Hvernig tókstu á þessu? Hvernig leið þér?

Í fyrsta lagi, takk fyrir bréfið. Alltaf gaman að heyra í lesendum. Öðrum en mömmu. Þakka þér fyrir að hafa ekki sent myndirnar. Þær hefðu sko ekki verið fyrir mig! Þetta minnir mig á það þegar þrjár stúlkur komu með mér heim eftir eitthvað skrallið fyrir nokkrum árum og heimtuðu það sem lesnari menn en ég kalla, "Trekant plús einn."
Þá horfði ég á stúlkurnar þar sem þær tóku af sér fötin og sagði: "Nei, kæru stúlkur. Hér er gripið í yatsí með ókunnugum en ekki kynlíf! Ég sæki teningana á meðan þið klæðið ykkur aftur í."

Ég get sagt þér að það voru ekki auðveld umskiptin. Ég grét. Ég ásakaði. Ég leitaði skýringa. Ófáir voru þeir tímar sem ég gekk til sálfræðings. Ég var sorgmæddur og niðurbrotinn maður. Ég leitaði djúpt inn í sjálfan mig og reyndi að finna hvað það var sem ég saknaði svona mikils. Var það ég? Var það hún? Vorum það við bæði? Eða hvorugt? Hver veit í alvörunni hvar sökin liggur? Ég ráðfærði mig áfram, við foreldra mína, hennar, nágrannanna og jafnvel ókunnuga foreldra úti á götu. Allt fyrir leitina að sannleikanum.

En það var ekki fyrr en einn morguninn þar sem ég tannburstaði mig inni á klósetti fyrir framan spegilinn að ég komst að því hvað það var sem vantaði. Ég lagði frá mér tannburstann og horfði á sjálfan mig í speglinum, svo sagði ég: "Þú ert ömurlegur!" Og, veistu hvað?, það losnaði einhver hnútur í maganum á mér. Svo ég fann eitthvað annað sem ég gat sagt við sjálfan mig; "þú getur aldrei gert neitt rétt!" Það var líkt og kærastan stæði við hliðina á mér! Ljóslifandi!!! "Ert þetta þú Lauflín mín?," hvíslaði ég út í loftið. En ekkert svar. En við þetta kviknaði ljós hjá mér og ég fann hvað það var sem mig vantaði. "Kærustu." Hún þyrfti ekki að vera raunveruleg því ég hafði fundið a.mk. einn hlut sem hafði fylgt því að eiga kærustu; niðurlægingu.

Nú hef ég hvern dag á því að niðurlægja sjálfan mig í speglinum. Setningar líkt og "Af hverju ertu ekki meira eins og hann vinur þinn þarna?", "þú hugsar aldrei um neinn nema sjálfan þig er það?" , "hatarðu mig?" og "ég hata þig!" fylla upp í ákveðið tóm sem var skilið eftir með brottför kærustunnar.

En niðurlæging er ekki nóg. Nei. Nei. Nei. Það eru ýmis smáatriði sem maður verður að hafa í huga. Ef ég hef til dæmis minnsta grun um það að ég sé að fela eitthvað, hafi jafnvel brotið eitthvað af mér, þarf ekki endilega að vera satt né rétt... meira svona kvenlegt innsæi sem ég hef komið mér upp, þá harðneita ég sjálfum mér not af höndinni í nokkrar vikur. Ekkert kynlíf ætti að kenna mér að haga mér! OG GERIR ÞAÐ!!! Ég passa mig sko áður en ég fer að rífa kjaft eða reyna að vera að plotta eitthvað gegn sjálfum mér. Ég veit hvað við karlmennirnir erum ógeðslegir! Undirförlir lygalaupar og ekkert annað!

Stundum er þetta samt ekki nóg, ég virðist ekki skilja, eða vil ég ekki skilja? Þá finn ég bara eitthvað sem ég get skammað sjálfan mig fyrir. Kannski hef ég ekki tekið til? Horft of mikið á sjónvarpið, skilið sokka eftir einhvers staðar þar sem þeir áttu ekki að vera? Þá tek ég sjálfan mig í gegn, öskra og æpi líkt og ég hafi drepið frumburð minn þangað til röddin brestur. Þá neita ég að tala við sjálfan mig í a.mk. átta tíma þó svo ég geti vel farið upp í eitthvað eins og 72 tíma ef þannig liggur við. Fer allt eftir stemningu.

Þannig að með hugarfluginu hefur mér tekist að finna mér kærustu. Sektarkennd, kynlífsleysi og þögn svo dögum skiptir. Sambönd eins og þau gerast best! Og það besta við það? Ég geri þetta allt með sjálfum mér.