tobbetto

Brosi bara

Íslendingar eru svooooo miklar hórur. Þar með er ég líka dreginn inn í það. Gegn mínum vilja. Ég hef sagt það áður að ég er neyddur til þess að hlusta á Bylgjuna, næst verstu útvarpstöð í heimi, í vinnunni. 957 er og verður verst í heimi. Hrollur. Eníhú, þá er ég sem sagt að hlusta á Bylgjuna í vinnunni og tek eftir því að það er verið að spila eitthvert versta lag í heimi á klukkutíma fresti einungis vegna þess að það er Íslendingur sem syngur það og það vann í keppni þar sem útlendingar tóku þátt. Ég er að tala um þennan viðbjóð af danska lagi sem tekur þátt í evróvisjón. Hvílík hörmung. Í alvörunni, það er ekkert lag í laginu. It´s a waste of space. Af hverju finnst dagskrárgerðarfólki (þetta er örugglega í spilun á Rás2 líka) það knúið til þess að spila viðbjóð bara að því það er Íslendingur sem syngur það? Af því það vann þessa blessuðu keppni í Danmörku? Gátuð þeir bara ekki látið kjurrt liggja? Hugsað með sér; Ók, lagið er ömurlegt og greyið strákurinn sem syngur það þarf að lifa með það alla ævi. Hendum því bara og látum sem ekkert hafi gerst. Þessi undankeppni í Danmörku átti sér ekki stað og strákurinn á kannski möguleika á því að koma heim í heimsókn án þess að verða strítt á þessu.

Talandi um það að tala. Stundum kemur það fyrir að ég tala við fólk. Gerist ekki oft en stundum gleymi ég mannhatrinu og slysast til að eiga samræður við ókunnuga. Reyndar var gærdagurinn svoooo mikil undantekning frá öðrum dögum. Glotti eins og íþróttaálfurinn allan helvítis tímann sem ég var í vinnunni. Brennivínsgalsi kominn í mann fyrir helgina kannski?

Ég er ekkert að blekkja sjálfan mig. Veit það að ég er miklu meira kúl heldur en allir aðrir. Fæddist bara þannig og verð að lifa við það. Öfundsýki annarra er náttlega eitthvað sem ég verð að eiga við á hverjum degi en ástin sem ég ber innra með mér og náungakærleikur eru það sem stoppar mig í því að erfa það við þá. Samt átti ég skemmtilegar umræður við viðskiptavin í búðinni. Byrjaði reyndar ekkert vel en rættist úr því. Eins og alltaf byrjaði þetta á því að karlinn réðist á mig vegna þess að ég var ekki rakaður. Stelpur, rólegar, veit ég er rakaður á bringunni, náranum og rassinum en ég er yfirleitt með svona kúl Sverrir Stormsker brodda framan í mér.

Þeir stand þrír við kassann, karlinn sem er að tala við mig og svo tveir aðrir fyrir aftan hann í röðinni. Karlinn er búinn að vera með eitthvað "smalltalk" sem mér hefur tekist að svara með já og nei svörum. Allt í einu breytist samt á honum svipurinn og hann bendir á mig:

"Af hverju getur þú nú ekki verið svona snyrtilegur líkt og þessi hérna tveir?" Bendir svo í áttina til þeirra.
Hvað átti ég að segja? Latur? Mamma dó og ég hafði ekki tíma til þess að raka mig því ég var að undirbúa jarðaför? Horfði í augnablik á þá sem stóðu fyrir aftan hann og þá rann upp fyrir mér ljós.
"Af því að ég," bendi á sjálfan mig, "er ekki jafn samkyngirndur og þeir!" Benti á þá. Undurnarsvipur á þeim og karlinum. Tók smá áhættu með þessu en var nokkuð viss í minni sök til hvaða kyns þeir girntust.
"Þú getur ekkert fullyrt um það að karlmenn séu endilega samkyngirndir af því þeir eru vel til hafðir og rakaðir."
"Víst! Hey!, strákar, eruð þið eitthvað að ulla upp í hvorn annann?"
Strákarnir horfðu í áttina til mín. Svo á hvorn annan. "Ertu að tala við okkur?"
"Já. Þó þið séuð hommar þýðir ekki endilega að þið séuð heyrnalausir er það?" "Sérðu," sagði ég við karlinn, "þykjast merkilegri en við og neita að svara bara að því þeir tilheyra minnihlutahóp! Ómerkilegir andskotar. Svarið bara spurningunni og hættið þessum stælum."
"Láttu nú strákana vera. Þér kemur þetta ekkert við."
"Ég myndi veðja milljón upp á það við Eið Smára að þeir eru samkyngirndir. Eiður myndi ekki skjóta sér undan þó líkurnar væru á móti honum. Ekki miðað við það sem maður les um hann í DV."
"Ertu nú að ráðast á Eið Smára? Stolt þjóðarinnar. Besta íþróttamann sem við höfum haft frá því Gunnar Huseby var og hét!"
"Ég er ekkert að ráðast á Eið. Hann er enginn hommi eins og þeir tveir hérna."
"Ég var ekki að tala um það! Ég er að tala um það að þú ráðist á þá staðreynd að hann eigi við spilafíkn að etja. Þó svo það sé ekkert einu sinni víst."
"Spilafíkn??? Ertu að tala um spilagirnd?"
"Spilagirnd er ekki orð. Hættu að nota það."
"Spilagirnd er víst orð og það sem meira er að ég las það í DV að þeir sem eru samkyngirndir eru 30% líklegri en gagnkyngirndir til þess að vera haldnir spilagirnd. Ekki lýgur DV. HA? Strákar, segið honum það!"
Strákarnir, frekar fúlir á svip, sögðu ekkert.
"Ætlið ekki að svara?"
"Viið höfum ekkert við þig að segja. Er einhver annar að vinna hérna?"
Ég ætlaði að líta á karlinn til þess að fá staðfestingu á hrokanum í þeim en sá ekkert nema bakið á honum þar sem hann var kominn út og hálfnaður yfir götuna á leið heim til sín.
"Sjáið hvað þið gerðuð! Hann fór. Þoldi þetta ekki lengur. Ef ég væri ekki að vinna hérna myndi ég gera það sama! Það er að segja fara, ekki vera með hroka. Hroki er leiðinlegur."
"Í alvörunni, er einhver annar með þér á vaktinni sem getur afgreitt okkur? Þú ert hrokafullur, dónalegur og, hreint út sagt, hálfviti."
"Ha? Á dauða mínum átti ég von.. en ekki þessu. Þeir segja það að andlegt ofbeldi sé aðallega á heimilinu og einelti í skólunum en mér sýnist þið vera duglegir að stunda það hér, á mér, á vinnustað mínum! Ég sem er bara að reyna að vera svolítið kammó? Ég vil ekki að þið verslið hérna. Komið ykkur út. Þið eruð komnir í bann. Megið ekki koma hér inn í eitt ár. Það ætti að kenna ykkur! Heyriði lagið sem er í útvarpinu? Stjörnuhrap með Kung Fú. Þið ættuð kannski að hafa þennan texta í huga áður en þið ákveðið að ráðast svona á saklausa, góðviljaða manneskju!"

"Himnasæng felur mig hjá þér
Stjörnuhrap sem enginn annar sér
Því þú opnar fyrir sálina í mér

Þú ert þú og ég er ég
Við saman leggjum lífsins veg
Mín von er sú að ég og þú
Göngum alla leið."

"Þetta eru orð sem hafa bjargað mörgum manninum frá glötun! Komið ykkur núna út!"