Stundum er ég bara hræddur
Sá bút áðan úr endursýningu á djúpu lauginni frá því á föstudag. Sá bútur hræddi mig meira en orð fá lýst. Reyndar sá ég bara eina spurningu og heyrði svörin við henni. Hefði ég verið drengurinn, hefði ég labbað út. Ekki miskilja mig og halda að ég hafi eitthvað á móti börnum, það er meira hversu ótrúlega hræddur ég var við að heyra hversu lýsingar stúlknanna voru líkar. Hér kemur það. Haldið ykkur.
Spurning: Hvernig er svona týpískur dagur í þínu lífi?
Stúlka nr.1 : Vakna, fer með strákinn minn á leikskólann, fer í vinnuna, sæki strákinn minn á leikskólann svo fáum við okkur að borða og horfum á sjónvarpið.
Stúlka nr.2 : Vakna, fer með stelpuna mína á leikskólann, fer í vinnuna og tala við gamla fólkið. Svo sæki ég stelpuna mína á leikskólann og við förum heim, ég baða hana svo fáum við okkur að borða og horfum á sjónvarpið.
Stúlka nr.3 : Vakna. Fer í meðferð sem ég þarf að vera í (innsk. tobbal. CREEPY AS FUCK!). Fer með strákinn minn á leikskólann, fer í vinnuna, sæki svo strákinn á leikskóla og við borðum og horfum á sjónvarpið.
Þarna varð ég að slökkva, gat ekki meir. Tárin streymdu niður kinnarnar á mér og ég hugsaði með sjálfum mér: Er þetta það sem bíður mín? Eru allar stelpur einhleypar mæður eða var þetta einhver sérþáttur "Mömmurnar heim" dæmi eitthvað? Nú veit ég ekki. Get ekki ímyndað mér það einu sinni. Minn áður hér um bil starfandi heili kann enga útskýringu á því. En við skulum gleyma því augnablik að þær séu einstæðar mæður, þekki meira að segja einstæða móður sem plumar sig fínt (innsk. tobbal. Blessaður, Ásdís Halla, hvernig gengur? Er ekki allt fínt að frétta?). Margar mismunandi ástæður fyrir því að fólk er einstæðir foreldrar og ég ætla ekki að snerta þá umræðu með löngu bambuspriki með svampi á endanum. Kemur ekki til mála.
Það sem kannski leggst þyngra á mína litlu sál er að ef þú ert einstætt foreldri að þú hafir ekki örlítið meiri háttvísi og sjálfsvirðingu til þess að leita þér að maka annars staðar en í djúpu lauginni. Útskýrðu þær fyrir barninu að þær væru að fara í þáttinn? "Mamma þarf aðeins að skreppa í djúpu laugina og athuga hvort hún geti nokkuð reddað handa þér nýjum pabba." Sátu foreldrar hennar heima með barnið, popp í skál og krosslagða fingur? "Við skulum nú vona að mamma þín svari rétt. Annars færðu engann nýjan pabba." Sé barnið fyrir mér á leikskólanum lýsa því sem gerst hafði: "Mamma mín var í sjónvarpinu! Hún var að finna nýjan pabba handa mér. Gamli pabbi er nebblega skemmdur." Getur maður verið svona örvæntingarfullur?
Annars held ég að þetta sé ekki þessum blessuðu stúlkum um að kenna. Ætla að geta mér til að þær hafi ekki skráð sig sjálfar í þáttinn, heldur sé kannski um að ræða vinkonur þeirra sem ákváðu að: "tími væri til kominn að [nafn] myndi nú næla sér í gæja". Það væri ekki hægt að horfa upp á hana lengur svona aleina heima á kvöldin að horfa á sjónvarpið. Nú ætla ég að geta mér meira til en það kæmi mér ekki á óvart að þessar vinkonur væru einhleypar. Umhyggjusömu vinkonurnar sem eru alltaf að leitast eftir því að hjálpa þeirri einu sem aldrei kemst út á lífið til að ná sér í gæja. Af því að það er einmitt leiðin til að ná sér í kærasta/kærustu, slefandi drukkinn einstakling sem þarf að vera með olnbogann á barnum og lófann undir hökunni til þess að ná að panta sér síðasta bjórinn áður en debetkortið fer yfir um. "Nú, þá verð ég bara að borga taxann með visa!" Finnst rosalega erfitt að eiga við þá hugsun að til séu einstaklingar sem eru það sjálfhverfir að börnin, það sem þeir ættu kannski að vera að hugsa um, eru orðinn aukahlutur og miklu mikilvægara að mamma eða pabbi reddi sér nýjum "vin". Skiptir engu máli þótt þau þurfi að gera sig að fífli fyrir framan alþjóð í leiðinni.
Ég veit svei mér þá ekki? Kannski er ég bara að verða svona gamall? Kannski er þetta bara út af því að ég er skíthræddur um það að ef sá tími kemur að ég fari að leita mér að kærustu lendi ég einmitt í þessu. Allar stelpur sem maður talar við verða einstæðar mæður. Allar hafa farið í djúpu laugina. Allar eiga sér daga/vikur/mánuði/ár sem ganga út á það að vakna, fara með barnið í leikskóla, vinna, sækja barnið á leikskóla og horfa síðan á sjónvarpið. There's got to be more to life than this? Vona það.
No comments:
Post a Comment