Vegir liggja...
Reyna að koma mér aftur í skrifgír. Ætti ekki að vera erfitt. Kynnt Deezu fyrir öllum skÍtlendingunum á laugardag. Held hún hafi ekkert verið yfir sig hrifin af þessu liði. Það verður þá bara þannig. Sorgarfréttir samt. Skjólstæðingurinn þarf því miður að fara til skÍtalíu í tvær vikur. Hvað á ég að gera? Hvernig lifi ég af án þess að fá "kaffisímtalið" + 20 "kaffi-sms"??? Mér sýnist ég þurfa áfallahjálp til þess að koma mér í gegnum tímann sem hann verður í burtu. Grátbað hann að fara ekki, líf mitt væri einskis virði án hans mér við hlið. Hann hló bara. Ég grét.
Tók þátt í því í gær að kynna SKÓLANN MINN. Benti öllum sem spurðu mig hvort það væri sniðugt að fara í háskólann að það væri miklu sniðugara að koma sér í Iðnskólann og læra eitthvað sem yrði landi og þjóð til framdráttar. Háskóli væri bara góð ástæða til þess að detta í það. Annað ekki. Komu eldri hjón til mín og spurðu hvort ítalska væri erfitt mál að læra og ég sagði þeim eins og er: Gamalt fólk getur ekkert lært, þess vegna væri það örugglega erfitt fyrir þau. Myndi það ekki frekar henta þeim að læra að dansa, fara í bingó eða læra einhverja handavinnu. Enga gamlingja í háskólann! Gamlingja á elliheimili! Út með gamlingjana!
Ný vika, ný ævintýri.
No comments:
Post a Comment