tobbetto

Rólegur félagi

Las póstinn yfir aftur. Ekki oft sem ég geri það en maður verður alltaf að prófa eitthvað nýtt. Hljómar kannski eilítið þunglynt. En það er það ekki í alvörunni. Ég er nefnilega í svolitlu prófi á þoli. Sprakk í mér botnlanginn fyrir þremur vikum og ég er að athuga hversu lengi ég held þetta út án þess að fara upp á slysavarðstofu. Þið getið ekki ímyndað ykkur hversu sárt þetta er... ég engist um af kvölum og hef ekki sofið í tvær vikur. Eftir að ég hætti á verkjarlyfjunum. Bara af því ég missti út úr mér "Hvað ætli ég geti haldið þetta lengi út?"

Svo er ég svo vitlaus að gefast bara ekki upp! Veit þetta er vitleysa. Maður á ekkert að vera að kvelja sig af óþörfu. Nema kannski í kynlífi en það er bara vegna þess að ég er með vanvaxna forhúð og engist um af kvölum þegar kóngurinn reynir að troða sér.... hvað í fokkinu er ég að segja?!!! Nei! Ég er með stærstu forhúði í heimi! Meiði mig ekki neitt! Þegar ég var að segja þetta var ég bara að grínast..... í alvörunni.

Það er svo neyðarlegt þegar maður missir eitthvað svona út úr sér. Nú verð ég ekki einungis samanrekinn af sársauka í skólanum á morgun heldur einnig af skömm. Hleyp á milli kaffistofa í viðleitni minni til þess að vera fjarstaddur sem flesta tíma einungis til að forðast augnaráð samnemenda. Yfirleitt myndi ég labba rólega og blikka alla sem ég sé. Ég blikka til þess að gefa af mér ást og vonast þannig til að verða elskaður. Bla dí bla dí bla!

Farinn að þrífa. Fyrir þá sem það ekki vissu þá grípur stráka óstjórnleg löngun í það að taka til þegar þeir sitja einir fyrir framan tölvuna vitandi að engin er að horfa á. Kom meira að segja fram í þættinum um eðlisávísun sem ég var að horfa á. Hver hefði ímyndað sér það? Ekki ég, svo mikið er víst.